Curaçao
Tekst: Eric Afman / Foto’s: Ronnie Afman.
Maandag 16 november 2009
Vertrek vanaf huis om 4 uur, de vlucht vanaf Schiphol is om 10.40 uur, we zitten 10,5 uur in het vliegtuig en dan aan het eind van de middag lopen we tegen een muur van warmte op als we het vliegtuig uitstappen. Met een busje worden we naar ons hotel gereden. Onderweg stoppen we om anderen bij hun hotels af te zetten. We zijn een van de laatsten die op hun plek van bestemming aankomen, er zijn nog een paar voor wie het hotel nog verder is, aan de Jan Thielbaai. Wij zitten in Kontiki Dive & Beach Resort, nog redelijk in de buurt van Willemstad. We betrekken onze kamer, een mooi houten gebouwtje met een dak van palmbladeren. We nemen even een kijkje bij de zee en vallen dan aan in het restaurant. Om vervolgens uitgeput in slaap te vallen.
Dinsdag 17 november
In het zwembad vlak voor ons hutje kunnen we verkoeling zoeken. En dat is hard nodig. Verder hangen we zo ongeveer de hele dag aan het strand en ook vreten we heel weinig uit. Veel zon, beetje zwemmen, beetje snorkelen, beetje lezen. Wat een werk… ’s Avonds weer in het restaurant eten.
Woensdag 18 november
Vandaag halen we de auto (een dikke Nissan 4WD) op, dat wil zeggen, we worden opgehaald met de auto en mogen die dan, na het afwerken van de administratie, meenemen. We hebben hem voor drie dagen gehuurd (vanuit Nederland). Eerst maar naar Willemstad. Daar parkeren we (gratis, net als bijna overal) en lopen door Punda (aan de rechterkant van de monding van de Sint Annabaai). We eten een lekker gezonde sandwich op een terrasje aan de Handelskade. Aan deze straat aan de kade staan allemaal mooie gekleurde gebouwen. Niet allemaal authentiek, maar toch mooi. Vooral het gele gebouw waar Penha op staat. Ook Fort Amsterdam ziet er mooi uit. Over de Emmabrug, een pontonbrug, die zijwaarts opengaat en dan dus in zijn geheel tegen de kade aan ligt. Dit gebeurt regelmatig. Er liggen dan ook vaak enorme cruiseschepen aan de kade en aan de pier iets verderop. Via het Riffort lopen we naar die pier toe en komen onderweg allerlei winkeltjes, bars, en zelfs een heuse draaiorgel tegen, die kerstliedjes speelt. Die cruiseschepen brengen heel veel Amerikaanse toeristen in de stad en voor de winkeliers heel veel geld in het laatje. Dat komt deels omdat de prijzen dan iets omhooggaan. Weer terug nemen we nog een duik en eten we in het restaurant van het hotel. Onze kamer heeft trouwens tv, en daaro vinden we onder andere… Nederland 1, 2 en 3. Kunnen we mooi alles een beetje bijhouden, zoals het weer.
Donderdag 19 november
Vandaag rijden we het hele eiland rond. We nemen de Weg naar Westpunt (zo heet de weg ook). Via plaatsjes als Barber komen we door Dorp Westpunt en rijden we naar de Grote Knip. Dit is een baai met een heel mooi wit zandstand. Er is nog geen kip op de Grote Knip, dus we hebben het enorm heldere water voor onszelf alleen. Hooguit lopen er een paar zwijnen rond bij de omgevallen of omgeduwde afvalcontainers. We zien weinig koraal, maar wel wat visjes. We zijn ook wel erg verwend na het duiken bij het Great Barrier Reef en snorkelen voor de kust van Maui (Hawaii). Na een tijdje rijden we naar de Shete Boka (zeven mondingen). Eentje heet Boka Pistol, vanwege het lawaai dat wordt geproduceerd als de golven tegen de kust slaan. In het restaurantje eten we een broodje kroket en zien we een paar leguanen. Ook gaat het even hard regenen, maar dat is net zo snel voorbij als dat het begonnen is.
We rijden weer verder naar het strand van Santa Cruz. Ook daar zwemmen we even en koelen zo weer wat af. Bij het hotel springen we nog maar eens in het zwembad (ja, het is hier best warm!). ’s Avonds naar Willemstad waar we eten in Otrabanda, in het Gouverneur de Rouville restaurant. Dat is een mooi pand, met erachter een tuin/binnenplaats, waar we een tafeltje krijgen. Het eten is goed en het uitzicht op de Handelskade in het donker is erg mooi. Met onze dure foto en videoapparatuur lopen we (gelukkig zonder overvallen te worden, daar werden we van tevoren voor gewaarschuwd) terug naar de auto.
Vrijdag 20 november
Ronnie voelt zich wegens de hitte wat beroerd (het kost ons flink wat moeite om aan die 32 graden en 75% luchtvochtigheid te wennen), dus we houden het wat aan de rustige kant vandaag. We rijden richting Caracasbaai en Jan Thielbaai. Hier zien we ook waar een paar andere gasten terecht zijn gekomen (Livingstone hotel) en zijn erg blij met ons eigen onderkomen. Die ligt veel beter (aan het strand) en ziet er ook veel leuker uit.
In een dorpje eten we bij een Subway restaurant een lekker gezond broodje en rijden dan richting vliegveld. Daar in buurt zijn de grotten van Hato, waar gevluchte slaven zich vroeger schuilhielden. Tegenwoordig kun je er met een gids naar binnen en kom je in diverse ‘kamers’. Het is dan wel binnen, maar met een luchtvochtigheid van 90% staan we toch snel weer te zweten. Helaas mag je maar op een paar plekken foto’s maken. Op een gegeven moment doet de gids het licht uit om te laten zien hoe donker het dan wel niet is. Na een klein uurtje (hij heeft het licht dan alweer aan gedaan, hoor)staan we weer buiten.
We rijden terug naar Willemstad, naar Otrobanda deze keer. Hier bezoeken we onder andere het museum van de Nederlandse miljonair Jacob Gelt (what’s in a name?) Dekker, Kura Hulanda. Een deel van dit museum gaat over de slavenhandel. Heel indruk- en weerzinwekkend. We winkelen nog wat in Punda (Ronnie had zijn sandalen gehalveerd, bij de zool) en gaan weer naar het hotel. Deze keer eten we in een bij het Sea Aquarium gelegen restaurant Hemingway (waar kennen we die naam ook alweer van, juist: Key West). Erg lekker en best goedkoop.
Zaterdag 21 november
Tijdens een vroege duik in zee komt zowaar de stoomboot van Sinterklaas (Sanikolas) langs! Maf detail: hij is zwart en de Zwarte Pieten worden nog eens extra zwart geschminkt… We brengen de auto terug en gaan naar het Breezes hotel (naast ons hotel) om met de hostess van Holland International te bekijken wat de mogelijkheden voor morgen zijn. Snorkelen of naar Klein Curaçao? Het wordt het laatste, met een introductieduik erbij. Dan naar het Sea Aquarium. We zijn (alweer) een beetje verwend: in de buurt van Brisbane, Australië hadden we een enorm en indrukwekkend zeeaquarium/attractiepark bezocht. Daarbij vergeleken is het aquarium op Curaçao iets kleiner. We nemen een kijkje bij de dolfijnentraining en daarna worden diverse vissen en andere dieren met de hand gevoed. Bij de haaien wordt een hulpstuk gebruikt. Maar je kunt ze wel aaien. Ook wel geinig: het kantoor bij dit zeeaquarium is gehuisvest in een oude mijnenveger, die nu aan wal ligt.
Vast onderdeel van onze vakanties is een bezoekje aan een internetcafé of iets vergelijkbaars om het thuisfront op de hoogte te houden. In dit geval wordt het bezoekje een langdurig verhaal: na een uur foto’s plaatsen en aan het eind van een hele lange tekst gaat er iets mis met het bewaren ervan. Als IT-er moet ik natuurlijk weten dat je regelmatig de boel moet opslaan. Anyway, we gaan voor poging twee en enige tijd later staat er toch een stukkie tekst. Weer bij ons hotel gaan we (vaste prik) naar het strand en nemen nog een duik en lezen wat op de strandstoelen terwijl de zon ondergaat. We hebben een tafeltje in het restaurant gereserveerd om halfacht en zijn daar stipt op tijd. Het kiezen van de maaltijden en het bestellen gaat supervlug en al snel stillen we de trek die we vandaag hebben opgebouwd, alhoewel we dus niet zo heel veel hebben gedaan. Wat we ook niet hebben gedaan, is een oog dicht tijdens de disco van vannacht, die tot vier uur duurde.
Zondag 22 november
Op tijd opstaan vandaag, de wekker staat om 5.45 uur. We worden namelijk rond 6.20 uur opgehaald voor een boottocht naar Klein Curaçao, een piepklein en vlak eilandje ten zuidoosten van Curaçao. We doen hier ongeveer anderhalf uur over, vanwege de sterke tegenwind en stroming. De golven zijn fiks, waardoor veel mensen gebruik moeten maken van de plastic zakjes die ze uitgedeeld hebben gekregen. Ik zie een dolfijn en ga buiten aan de reling kijken. Daar ontdek ik dat het een prima plekje is om niet zeeziek te worden, gewoon naar de horizon kijken. Enige tijd later zie ik Ronnie wel wat bleekjes worden (het zweet gutst hem van het hoofd). Dus ik geef aan dat hij beter aan de reling kan komen staan. Daar knapt hij al snel van op. Ondertussen raken de zakjes van de mensen binnen al goed gevuld.
Als we arriveren bij het eilandje worden we in kleine groepjes met een rubberbootje naar de wal gebracht. Daar ontbijten we (op een enkeling na, die het er echt niet goed vanaf heeft gebracht op de boot) en nemen we plaats op de stoelen. Oorspronkelijk zijn we ingedeeld voor de middagduik, maar omdat de jongen die zo beroerd is, eigenlijk direct zou moeten duiken, proberen we het schema om te gooien. Wij ’s ochtends, zijn groep ’s middags. Dat lukt en zo zitten wij al snel weer op de boot voor het ondertekenen van de contracten (we kunnen de duikinstructeur niet aansprakelijk stellen en zijn in blakende gezondheid) en de theorie. Alle drie hebben we al eerder een introduik gedaan, dus als andere duikers weer boven komen, mogen wij het water in. Oorspronkelijk is het de bedoeling om eerst wat oefeningen te doen in ondiep water, maar de stroming is vrij sterk en de instructeur ziet dat we die oefeningen toch niet echt nodig hebben. Dus neemt hij ons direct mee naar de bodem op 10 a 13 meter. Er zijn diverse vissen en koraal aanwezig aan de rand van een afgrond naar nog dieper water. Na 27 minuten is mijn tank driekwart leeg en moeten we weer naar boven. Maar eerst drie minuten op vijf meter diepte blijven voor de decompressie.
Weer aan wal kunnen we direct aanschuiven bij de barbecue. Daarna lopen we het eilandje over naar een oude vuurtoren en een paar oude scheepswrakken. Daarna nog een tijdje zonnen en dan gaat de boot aan het eind van de middag weer naar Curaçao. ’s Avonds willen we in Hemingway eten maar die is helaas de hele avond volgeboekt. Dan maar weer bij het eigen hotel eten.
Aruba
Maandag 23 november 2009
Er zijn van die dagen dat van alles mis gaat. We zijn nog niet gebeld over het tijdstip waarop we zullen worden opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Dat zou gisteravond al bekend moeten zijn. Om dat te achterhalen zouden we het noodnummer moeten bellen, maar dat leek ons ook nog niet echt nodig. Maar op de ochtend zelf, nu we al vanaf half negen bij de receptie zitten te wachten, begint het toch te kriebelen. Er gebeurt ondertussen van alles, zoals een kort gesprek dat ik heb met een andere gast, die vertelt dat Najib Amhali al een paar dagen in ons hotel verblijft. Wij hebben de goeie man nog niet gezien, maar we zitten dan ook niet alleen maar in het hotel of ervoor aan het strand. Ronnie belt toch maar het noodnummer en men blijkt te zijn vergeten ons te bellen. We worden om 10 uur opgehaald, is de boodschap. Fijn, dan gaan we eerst nog maar even naar het strand. Daarvoor moeten we ineens pasjes kunnen laten zien, terwijl we al de hele week op datzelfde strand hebben gezeten. Voor tienen zijn we terug bij de receptie, maar nog geen taxi. Hetzelfde om 10.15 uur, en om 10.30 uur. Ondertussen zijn er wel een paar telefoontjes geweest dat de taxi echt onderweg is, nog maar twee minuten, enz. Om 10.40 uur is er dan eindelijk een taxi. We laden de koffers in, en rijden met nog iemand erbij richting vliegveld. Dat duurt echter niet lang, want we blijken in de verkeerde taxi te zitten. Wij weer terug, spullen overhevelen naar de andere taxi, die ons voor half elf op het vliegveld moet zien te krijgen, aangezien onze vlucht om 12.30 uur gaat en de check-in twee uur van tevoren sluit. Inmiddels is het 10.45 uur…
We rijden het hele eind naar het vliegveld achter onze eerste taxi aan (!) en kunnen ons direct melden bij de check-in, die gelukkig nog niet gesloten is. Wel zegt de dienstdoende medewerker dat we overgewicht hebben. Ik zou daar een flauwe grap over kunnen maken, maar lijkt me toch beter van niet bij vliegveldpersoneel. We hebben nog wel even de tijd, maar gaan direct maar door de hele procedure en komen uit bij onze gate. Na een dik half uur wachten, kunnen we aan boord. Het vliegtuig is het kleinste waar we tot nu toe in gevlogen hebben tijdens onze vakanties (uitgezonderd de helikopters). Het heeft twee propellers en ruimte voor twee piloten en 17 passagiers. De vlucht naar Aruba duurt een dik half uur en verloopt zonder problemen. We nemen een mooie bocht voor we op Aruba gaan landen en worden dan met een bus naar de aankomsthal gebracht. Met zo weinig passagiers is het krijgen van de bagage een makkie en ook de douane legt ons geen strobreed in de weg. Eigenlijk gaat alles vanaf het moment dat we op het vliegveld van Curaçao aankwamen, prima. En dat blijft ook zo: de dame van De Palm Tours staat ons op te wachten en wijst ons naar een touringcar, we nemen plaats en met slechts vijf passagiers vertrekt die al naar de Hotel Area, zo’n vijf kilometer ten noordwesten van Oranjestad. Daar gaat het inchecken ook op rolletjes en al snel betrekken we onze kamer. Niet zo sfeervol als de vorige, maar wel direct aan het strand. Wij hebben het echter wel even gezien en zetten voor de verandering de tv even aan. Na vier afleveringen Bonanza (tadadadadadaadaaadaaa) zoeken we toch nog even het strand op en daarna is het weer tijd voor het restaurant. Prima eten hier, doen we niet voor het laatst.
Dinsdag 24 november 2009
Vandaag doen we helemaal niks. Alleen maar strand, strand, strand. Maar een mooi strand, dat wel. We zitten aan de westkust, een paar kilometer van Oranjestad vandaan, in wat hier de Hotel Area heet. Dat is weer verdeeld in de High Rise en de Low Rise Hotel Area. Wij zitten in het laatste. Ons hotel heeft de kamers verdeeld over twee verdiepingen, die allemaal in een halve boog rond ons privéstrand staan. Sommige kamers (de helft) hebben echter geen zicht op het strand, maar juist de andere kant op. Wij zitten wat dat betreft wel goed. Maar we zitten op de eerste verdieping en hebben dus een balkonnetje gericht op de actie. Nou ja, actie… net als wij hebben de meeste mensen besloten vandaag niets te doen. En terecht, met deze temperaturen. Dus men neme een boek, tijdschrift of puzzelboekje, men vrage om een strandstoel en men legge de strandhanddoek daarop (en laat die natuurlijk de hele dag daar liggen) en af en toe duike men in het heerlijk heldere blauwe water, dat een prima temperatuurtje heeft. Als het donker wordt halen we een broodje bij de Subway vlakbij, naast het Alhambra Casino, een van de vele, vele casino’s die dit eiland rijk is. De bedoeling is dat dit broodje ons avondeten is, maar zelfs dat is al iets te veel, we hebben eigenlijk heel weinig honger en bewaren het broodje voor het ontbijt.
Woensdag 25 november 2009
Woensdag verveldag! Vorige week hebben we een dag met blote schouders rondgelopen (natuurlijk niet ingesmeerd) en dat begint zich nu te wreken. Nog geen ramp, there’s more where that came from. We willen even wat snacks en drinken inslaan, dus lopen we door het park van een ander hotel naar een winkelcentrum. Het is misschien dertig minuten lopen, maar dan wel in de altijd aanwezige zon. Terug langs het Divi Golf Links Resort. Misschien later deze week maar eens kijken of golfen er nog in zit, het is er eigenlijk te warm voor. Op de kamer blijk ik errug moe te zijn, dat gecombineerd met het feit dat ik al een week last heb van mijn keel (eerst dachten we dat dat vanwege de airco was), zou misschien kunnen duiden op een (Mexicaans) griepje? Maar ja, om nu de rest van de week op je kamer te blijven is ook niks. Dus weer naar het strand. Tja, we vervallen in herhaling, maar daar zijn dit soort vakanties natuurlijk ook voor. ’s Avonds lekker eten in het Italiaanse restaurant dat bij het hotel hoort: Giorgio’s. Echt heerlijk eten!
Donderdag 26 november 2009
Naar Oranjestad, met de bus. Kost bijna niks en we zijn er zo. Oranjestad is een stuk kleiner dan Willemstad op Curaçao, en heeft ook veel minder historische gebouwen. Er is een fort, Fort Zoutman genaamd, met de Willem III toren erbij. We nemen binnen een kijkje en krijgen aan het eind van onze tocht door het museum dat in het fort is gehuisvest een frisdrankje. En daarmee heb je het eigenlijk wel gehad, wat de historie betreft. Ook hier zijn vrolijk gekleurde gebouwen met trapgevels, maar deze zijn, in het geval van de Holland Aruba Mall, speciaal opgezet voor de toeristen. Veel kitscheriger dan op Curaçao. Je kunt er terecht voor dure kleding en juwelen en horloges. Aan de overkant van de straat staan kraampjes waar je T-shirts en allerlei andere souvenirs kunt kopen. En er zijn geheid kopers, want er liggen twee cruiseschepen aan de pier.
We eten bij een pannenkoekhuis (let op, de nieuwe spelling heeft hier nog niet zijn intrede gedaan) en lopen langs de kade op zoek naar leguanen. Die zijn er in overvloed. Via het strand bij het Renaissance hotel komen we uit bij het Wilhelminapark. Over de boulevard gaan we richting het busstation, alwaar de bus vrij snel opduikt en ons weer bij de Hotel Area afzet.
Daarna kijken we binnen wat tv (beetje afkoeling) en weer strand. We willen een auto huren en willen dat even bespreken met onze hostess, die vanmiddag van 15.30 tot 16.00 uur bij onze receptie zal zijn. Als we daar een tijdje op hebben zitten wachten horen we echter dat die afspraak niet door gaat. Er wordt geen reden genoemd. Dan maar rechtstreeks bij het hotel een auto huren. We bespreken het even met de meneer die daarvoor achter zijn bureautje zit en spreken dan af om morgenvroeg terug te komen. Voor de verandering en de afkoeling nemen we weer een duik in zee.
Vrijdag 27 november 2009
Bij dezelfde man als gisteren halen we de auto op. Een 4 wheel drive Jeep (Wrangler) deze keer. We beginnen onze tocht naar het noorden, naar de California Lighthouse. Dit is het meest noordwestelijke punt van het eiland. Hier vinden we ook duinen van wit zand, waar we met de auto niet op mogen komen. We rijden wel een heel eind langs de noordkust off road, naar de ingestorte Natural Bridge (voorheen een van de belangrijkste toeristische trekpleisters, en zelfs nu nog, eigenlijk) en een nieuwe Baby Natural Bridge. Waar je eigenlijk ook niet zou mogen rijden (alleen op eigen risico) is de “weg” naar de Natural Pool, een soort van kom gevuld met zout water, de enige plek aan de noordkust waar je veilig kunt zwemmen. Voor de rest zijn de golven en de stroming te sterk. Het gevaar op de route naar deze plek is niet dat je vast komt te zitten in het losse zand, maar wel dat je een of meerdere lekke banden krijgt vanwege de scherpe stenen die op de weg liggen, of eigenlijk: waar de weg uit bestaat. We zitten een hele tijd te wikken en te wegen, maar als ik even een stukje vooruitloop om de situatie in te schatten, komt een andere auto me tegemoet. Ik vraag hoe de weg is, en ze vertellen me dat ze zelf net een lekke band hebben gerepareerd en er verderop nog een andere auto staat met twee lekke banden. We besluiten het er maar niet op te wagen.
We rijden door naar het nationale park Arikok. Ook hier is het een dorre boel, met wel wat vegetatie en een paar verschillende diersoorten. Verder zijn er vooral een paar mooie plekjes langs de kust en twee grotten die we van binnen bekijken. In beide komen we vleermuizen tegen. Dit is de reden dat je er niet met flits mag fotograferen, maar vertel dat de mensen maar eens. Via een rij windmolens en een militair oefenterrein komen we uit bij Colorado Point, het andere uiterste van het eiland, in het zuidoosten dus. Ook hier zijn wat strandjes, maar dat is meer van hetzelfde. Via San Nikolas komen we weer door Oranjestad, waar de boulevard en nog wat andere straten zijn afgezet, om uiteindelijk de auto weer bij het hotel te parkeren. ’s Avonds horen we dat er morgen een carnaval in Oranjestad schijnt te zijn. Er wordt echter nergens iets over gezegd op posters of iets dergelijks. Misschien maar even een kijkje nemen. We eten deze keer bij de buren, een restaurant aan het strand genaamd Matthew´s. Ook hier is het eten subliem.
Zaterdag 27 november 2009
Onze tweede dag met de auto. Maar waar zullen we nu eens heen? We zijn het hele eiland (ter grootte van Texel) al rond geweest. We nemen een kijkje in de stad en merken dat daar veel (harde) muziek is. Het evenement heet Island Xtravaganza. Er is onder andere een autoshow (ook hier is een Ford Mustang te winnen, net als op Curaçao), Sinterklaas en zijn Swarte Pieten rijden er ook rond en er is Caribische muziek. Dat wil zeggen steel drums, maar helaas overheerst de basgitaar die flink versterkt uit de luidsprekers komt. Het feest schijnt de hele dag te duren, maar wij nemen nog even een kijkje bij de kust of er nog leguanen op de foto willen en gaan dan terug naar de Hotel Area, bij de high rise hotels. Veel publiek, ook wordt hier veel aan watersport gedaan, onder andere kite surfen. Wij zetten de auto bij ons hotel neer en nemen weer een duik in het met 27 graden toch lekker koele water. Als het donker is vullen we de tank en dan is de auto weer klaar om morgen ingeleverd te worden.
Zondag 28 november 2009
De auto is goedgekeurd, dus hebben we op dit moment geen vervoer meer. We zouden nog wel met de bus ergens heen kunnen, maar hebben het eiland wel een beetje gezien, dus dan maar een dagje aan het strand. Veel lezen, puzzelen en een beetje zwemmen. Waar kennen we dat van? Na een lange dag zwoegen op de strandbedden nemen we het er nog maar eens van in Giorgio´s, inmiddels ons favoriete restaurant. Het personeel kent ons nu ook en we moeten hun meedelen dat dit de laatste keer is, morgen blazen we de aftocht.
Maandag 29 november 2009
Vandaag is het schema een stuk duidelijker dan toen we van Curaçao vertrokken. Hier weten we al de hele week dat men ons om vier uur komt ophalen. We pakken eerst de koffers opnieuw in, zwemmen voor het laatst in het prachtig helderblauwe water en gaan nog even bij Giorgio´s ontbijten. We leveren de sleutels in, geven onze koffers af in bewaring en gaan aan het strand zitten lezen enzo tot het tijd is om naar de receptie te gaan. Daar worden we om iets na vieren door weer zo´n grote touringcar opgehaald. Ook nu zit die meer leeg dan vol. Door de drukte van Oranjestad rijden we naar vliegveld Reina Beatrix. We zijn nog in korte broek, maar wisselen die binnen toch maar om voor een lange, zodat we straks in Nederland niet een al te grote schok krijgen bij het ietwat koelere weer aldaar. Het gaat allemaal behoorlijk soepeltjes. Het vliegtuig is een beetje laat, maar dat heeft geen effect op onze vertrektijd. We zijn zelfs een beetje vroeg en ook de vlucht zullen ze proberen iets korter te maken (wind mee). Na een uurtje of twee in de lucht krijgen we een warme maaltijd en dan is het lichten uit en proberen te slapen. Dat lukt enigszins. Ergens halverwege de nacht pak ik mijn cursus Spaans er nog maar eens bij (waarom ik dat niet eerder doe blijft een raadsel, de vakanties zijn daarvoor de perfecte momenten). Dan komt men langs voor het ontbijt en nog een uur of anderhalf later horen we “Cabin crew, prepare for landing” en zakken we af naar Nieuw Amsterdams Peil.
Op de grond wordt het pas echt spannend, nog niet eerder hebben we meegemaakt dat in de slurf een herdershond aan onze handbagage snuffelt, op zoek naar drugs. Ook is er heel veel politie ter plaatse, een heel regiment. Een enkeling wordt er hier al uitgepikt voor controle. Bij de bagageband is ook alles afgeschermd. Als we onze koffers hebben, moet alles nog een keer gescand worden en zijn er diverse ongelukkigen bij wie alles uit de koffer moet. Wij hebben mazzel en glippen overal tussendoor en kunnen onze weg al snel voortzetten in de trein. We willen twee enkeltjes Baflo kopen, maar de ticketautomaat doet het niet. Bij de servicebalie krijgen we een kaartje Herfsttour, bijna 20 euro goedkoper dan die twee enkeltjes. Wordt het toch nog een goedkope vakantie… Na drie uur treinen komen we aan op het station in Baflo waar onze ouders ons staan op te wachten. Na een uurtje babbelen, onder andere over de volgende reis, en een lekker kopje thee gaat ieder weer zijns weegs. See you next year!
