California Dreaming
Tekst: Eric Afman / Foto’s: Ronnie Afman.
All the leaves are brown, and the sky is grey… tijd om weer op vakantie te gaan! Naar Californië, om precies te zijn: San Francisco en omstreken.
Oorspronkelijk was het plan om op 21 november te vertrekken omdat we dan op de 20e nog even een concert van Meat Loaf in Ahoy’ konden meepikken, maar hij had wat keelproblemen, dus dat ging niet door. Maar goed, alsnog op woensdag de 21e vertrokken naar Schiphol. Het inchecken ging bijna volautomatisch en lekker snel, dus tijd zat om nog even wat te eten en drinken voordat we naar onze gate moesten. Het vliegtuig vertrok met een klein beetje vertraging, maar kon de verloren tijd goedmaken, dus we kwamen netjes volgens schema om 13.15 uur aan in San Francisco. Het was wel een hele zit, 11 uur lang. Direct naar de autoverhuur (zoek er maar eentje uit, het is een Pontiac geworden, met GPS) en het hotel, dat in de wijk Fisherman’s Wharf staat. Met uitzicht op Alcatraz. We haalden alvast kaartjes voor maandag voor het voormalige gevangeniseiland en aten een simpele hot dog om in de stemming te komen. Daarna waren we uitgeteld, het was een hele lange dag geweest.
Op donderdag hebben we eerst een beetje rondgereden door de stad, even ‘de streets of San Francisco’ met alle hoogteverschillen aan den lijve ondervonden, de auto bij de Golden Gate Bridge geparkeerd en een voettocht over de brug ondernomen. En toen lieten we de stad voor wat hij was en reden we naar Yosemite National Park. Het kostte een paar uur (en dan nog een paar) rijden, maar het was zeker de moeite waard. Omdat we na donker aankwamen probeerden we eerst overnachting te regelen in het park zelf. Helaas, het was dit weekend Thanksgiving, een moment waarop de Amerikanen er even lekker met de familie op uit gaan, dus alles was volgeboekt. Gelukkig was vlakbij toch nog een motel. Daar serveerden ze kalkoen, op die manier hebben ook wij wat van Thanksgiving meegekregen.
Vrijdagochtend, vroeg opgestaan om zoveel mogelijk daglicht mee te krijgen, het is ook hier vroeg donker. Het was nog lekker rustig, maar ook nog erg koud, tegen het vriespunt aan. We namen de tijd om rond te kijken, een film over het park te zien en daarna trokken we er zelf op uit, over een van de diverse walking trails naar Mirror Lake. Die deed zijn naam zeker geen eer aan, rond deze tijd van het jaar stroomt er weinig water door de vallei en dit meer stond ook compleet droog. Maar de wandeling was ook erg leuk (wel even wennen op die hoogte). Halverwege de middag wilden we het park weer uit. Toen merkten we pas hoe druk het was geworden. Gelukkig was de file aan de korte kant en waren we snel weer terug in ons motel.
Op zaterdag reden we – weer lekker vroeg – naar Glacier Point, waar we een magnifiek uitzicht hadden over Half Dome en de vallei. We liepen een stuk de 4 mile trail af en kwamen op een plek die uitzicht bood op de andere kant van de vallei en El Capitan. Het pad ging helemaal naar de vallei, maar wij keerden om. We wilden ook nog naar Mariposa Grove, waar hele grote Sequoia’s staan. Dat zijn reusachtige bomen die wel duizend(en) jaar kunnen worden. Het begon al heel leuk met een beetje leedvermaak. De weg ernaartoe was gesloten omdat de parkeerplaats vol was. Maar net toen wij aankwamen werd de weg weer geopend en reden we langs een groepje mensen waarvan er eentje nogal gepikeerd was omdat zij wel die dikke 3 kilometer moesten lopen. Het lachen verging ons echter toen we eenmaal in het park zelf rondliepen. Daar kon je een pad volgen en dat was een stuk steiler en langer dan we hadden verwacht. Maar de bomen waren wel een goede reden voor die inspanning. Daarna wilden we wel even zitten. Dat deden we dan ook de hele weg naar de kust, een ritje van een uur of vijf, zes. In San Simeon checkten we in in de Courtesy Inn.
Op zondag kwamen we tegen 8 uur aan bij Hearst Castle, voormalig optrekje van voormalig mediatycoon Willam Randolph Hearst. Kosten noch moeite waren gespaard om hier een flink ‘huis’ neer te zetten, waar W.R. zijn meeste tijd doorbracht en waar hij allerlei gasten ontving, waaronder half Hollywood: Clark Gable, Charlie Chaplin en vele anderen. Hearst Castle heeft onder andere twee zwembaden (eentje binnen en eentje buiten), tennisbanen, een enorme eetzaal, een biljartkamer, diverse guesthouses, een eigen dierentuin (niet meer in gebruik) en flink wat land eromheen. Weer terug op aarde (de parkeerplaats bij het visitor centre), stapten we in de auto voor opnieuw een ritje van enkele uren, nu op Highway 1, de beroemde weg langs de kust van Californië en verder naar het Noorden. Wij gingen echter niet verder dan San Francisco (wat el ver genoeg was). Onderweg prachtige uitzichten gehad, en aan het eind nog een zonsondergang. Weer terug in de stad boekten we weer een kamer in hetzelfde hotel als waar we eerst overnacht hadden.
Maandagochtend, tijd voor een ritje met de cable car door de steile straten. Op de heenreis was het erg rustig, later moesten we buitenboord staan, maar dat is ook wel de charme van zo’n ritje. Rond het middaguur melden we ons op pier 33, voor de boottocht naar Alcatraz. Dit eiland (the Rock) deed van 1934 tot 1963 dienst als gevangenis, vooral voor gedetineerden die in andere gevangenissen hadden gezeten en daar waren ontsnapt of pogingen daartoe hadden gedaan. Al Capone was er eentje, George ‘Machine Gun’ Kelly een andere. We kregen een koptelefoon om zelf een tour langs de cellen en de buitenplaats te maken. Aan het eind van de middag stapten we weer op de boot. Daarna maakten we met de auto een rit over de Golden Gate Bridge naar Marin Headlands, voor een fotosessie van de brug en de stad bij nacht. Het uitzicht was spectaculair. Maar ook vanaf Treasure Island (over de Bay Bridge, aan de oostkant van de stad) was het uitzicht adembenemend. De hele binnenstad was prachtig verlicht.
Op dinsdag reden we nog even de stad door voor een beetje sightseeing. De Painted Ladies (een rijtje Vicoriaanse huizen aan Alamo Square) en Haight-Ashbury, de vroege hangplek voor hippies, maar nu is er nauwelijks iets meer te zien. Uiteindelijk kwamen we in McAllister Street in een internetcafe terecht (blijkbaar een rariteit in zo’n grote stad als deze). Nog even wat foto’s uploaden en dan weer richting vliegveld voor het tweede deel van onze vakantie: de trip naar Hawai’i! Daarvandaan meer nieuws, tot dan, Aloha!
Aloha from Hawai’i
Aloha! We zijn net drie dagen op Oahu geweest en zijn nu op het vliegveld van Honolulu om naar Maui te vertrekken, een eiland dat naar het schijnt ons 40 jaar terug in de tijd moet brengen. Dus geen hoge flats en maar één weg die om het eiland heen gaat. Benieuwd hoe dat eruit ziet.
Het lijkt erop dat ons vorige bericht niet via de mail is aangekondigd, vandaar dit korte berichtje tussendoor. Kijk maar even naar het bericht met de titel California Dreaming. We hebben er ook een flinke lading foto’s bij geplaatst. Er staan nog geen teksten bij, we zijn tenslotte op vakantie… 😉
Tot op Maui. Mahalo en aloha!
Another 45 miles to go
Dinsdag 27 november. Na een uurtje of zes vliegen landden we in Honolulu, waar we begroet werden op de bekende manier: met een lei (een krans van bloemen). Nadat we in een busje door de stad waren geleid (met alle hoogtepunten door de chauffeur benoemd) kwamen we aan in het Pacific Beach Hotel in Waikiki. Dat klonk alvast goed. Het regende wel een heel klein beetje, maar dat zou morgen wel beter zijn. We installeerden ons in onze hotelkamer en gingen nog even wat eten in Lulu’s. Een probleempje: we zouden de volgende dag met een tour beginnen rond het eiland, maar de operator die we moesten bellen, wist van niets…
De woensdag begon zowaar met enorme stortregens, onweer en bliksem. Maar dat was heel vroeg in de morgen, tegen achten werd het alweer droger en uiteindelijk hebben we het grootste deel van de dag op het strand doorgebracht, in de zon. Beetje lezen, om ons heen kijken, enzo. Ook geen ramp 😉 Aan het eind van de middag werd het nog aardiger: er werd op nog geen vijf meter van ons plekje een hula show gegeven, d.w.z. dans en muziek in Hawaii-stijl.
Donderdag hebben we onze eigen tour maar georganiseerd. Eerst huurden we een auto, een Chrysler PT Cruiser, en reden daarmee naar Pearl Harbour. Dat kent iedereen waarschijnlijk wel, dat is op 7 december 1941 gebombardeerd door de Japanners en heeft tot nu toe nog steeds de meeste slachtoffers op één moment voor de marine betekend. Het grootste deel van de bemanning van het fregat USS Arizona (zo’n 1500 stuks) kwam om door een directe hit en 900 ervan bevinden zich nog steeds in het schip, dat nooit is opgetakeld. Het ligt net onder het wateroppervlak. Direct daarboven is een monument gebouwd waar men met een boot naartoe wordt gevaren. Na nog een bezoekje aan het bijbehorende museum vertrokken we richting North Shore, waar de golven zo hoog worden, dat ze ook voor de professionele surfers interessant zijn. Er worden dan ook vaak wedstrijden op wereldniveau georganiseerd. Wij gingen echter nog net iets verder naar het noorden, naar het Polynesian Cultural Center. Hier kunnen bezoekers zich verdiepen in de cultuur van de verschillende eilanden(groepen) die zich in de Stille Oceaan bevinden. Daaronder vallen naast Hawaii o.a. ook Samoa en Nieuw Zeeland. Erg leuk en leerzaam, maar we waren er wat aan de late kant en konden zo maar een paar ‘eilanden’ bekijken voordat we in het restaurant werden verwacht voor een heuse luau. Dit was een diner met weer muziek en dans, en de welbekende bloemenkransen (opnieuw). Erg leuk, goeie muziek, lekker gegeten en met een paar mensen aan onze tafel gepraat. Zo stuitten we op de eerste Nederlands sprekende persoon, ene Sonja, die uit Nederland kwam maar al veertig jaar in Chicago woont. En moeder en dochter Edna en Martha, uit New Orleans. Zij wilden graag dat we ook onze toeristengeld bij hun kwamen uitgeven, om New Orleans weer op te kunnen bouwen na “Katrina & the waves”. Na de luau volgde nog een avondshow, genaamd Horizons, met ook hier veel muziek en dans en fireknives.
Vrijdag alweer en de dag waarop we weer het vliegtuig in mochten. We moesten de auto voor 8.40 uur terugbrengen verderop in Waikiki. Helaas regende het nogal en moesten we een eindje lopen voordat we bij de plek waren waar de auto hadden geparkeerd (probeer hier maar eens een gratis plekje te vinden). Enigszins doorweekt stapten we in de auto en prompt stopte de regen. Terug in het hotel spullen pakken en nog even aan het strand zitten lezen. Om 12.00 uur werden we opgepikt door het busje van VIP Transportation en even later waren we op het vliegveld waar na het inchecken het lange wachten begon. De vlucht zelf duurde niet erg lang: even opstijgen en bijna direct weer landen, 40 minuten in totaal. Aloha Maui! We konden onze huurauto ophalen – jawel, eindelijk: een rode Ford Mustang convertible. Dus zodra we onze spullen in het Maui Coast Hotel hadden gedumpt ging het dak eraf en gingen we een stukje cruisen langs de kust.
De zaterdag begon met een ontbijt gevolgd door instructies van een operator van Expedia, voor al uw uitstapjes en andere prettige bezigheden op het eiland. We hadden drie dingen in gedachten: een helikopterrit, snorkelen en fietsend de vulkaan af. Het was even puzzelen qua beschikbare tijd en uiteindelijk besloten we dat fietsen maar te laten schieten, we zouden dan de zonsopgang op 3000 meter hoogte meemaken en dan naar beneden crossen. Maar daarvoor moesten we dan wel om 2.30 uur in de ochtend opstaan. Het was nog steeds vakantie en je kunt ook te veel willen. Na weer een hoop geld te hebben uitgegeven voor de andere trips, reden we op eigen gelegenheid de vulkaan, genaamd Haleakala, op. Eenmaal door de wolken bereikten we de top en hadden zo een prachtig uitzicht over de krater. Er hadden zich al wel wat wolken gevormd, dus helemaal vrij zicht hadden we niet meer. We volgenden de hiking trail de krater in, wat op die hoogte nog niet meeviel vanwege de ijle lucht. Na drie kwartier keerden we weer om, voor de terugweg die omhoogging en een uur duurde. Weer boven wilden we wachten tot de wolken zouden verdwijnen voor enkele mooie foto’s, maar het werd er niet beter op. Eenmaal weer in de vallei bleek het weer daar iets minder zonnig te zijn geweest.
En dan op de zondag ’the Road to Hana’. Hana ligt aan de oostkant van het eiland en je kunt er over de weg komen, maar die weg is iets van 58 mijl vanaf Kahului, telt wel 617 bochten en 54 nauwe (one lane) bruggetjes. Uitkijken dus! Maar de uitzichten die we er onderweg vonden waren spectaculair. We kwamen door regenwoud en langs een aantal prachtige verborgen watervallen. Na een uur of zes kwamen we in Hana aan (voor de goede orde, we waren om 6 uur uit het hotel vertrokken, voor de drukte aan). De rit is normaal gesproken in 3 uur te doen, maar dan stop je ook nergens. Onderweg hadden we een CD-tje opstaan met allerhande informatie over het landschap en de geschiedenis van het eiland. Hana zelf is een klein rustig dorpje, waar ook enkele beroemdheden, zoals Kris Kristoffersen (hoezo die ken je niet??!?!) hun rust hebben gezocht. Nog iets verder up the road kwamen we aan bij O’heo Gulch, de plek van de seven pools. Eigenlijk zijn het er meer dan twintig, maar goed. Het ging erom dat hier een hike trail van 2 mijl naar boven gaat naar een prachtige waterval. We hoefden echter niet tot het eind te wachten op water, dat kwam nu in enorme hoeveelheden tegelijk naar beneden. We werden af en toe een beetje door de bomen enzo beschermd, maar hoe dan ook kwamen we na lange tijd, onder andere door een bamboebos, boven. De regen had het riviertje flink aan kracht doen toenemen. Toch waagden we de oversteek met onze foto- en videoapparatuur door het water, De waterval was prachtig en stond al snel op foto en video. Tijd voor de terugtocht. Zoals vaker was het eenmaal weer bij de auto beland droog geworden. Gelukkig hadden we er rekening mee gehouden dat we nat zouden worden en hadden we extra spullen mee. We kleedden ons om en reden, nu in minder dan drie uur (!) terug naar Kahului. Onderweg stopten we wel weer even om het dak van de cabrio weer te openen, want daarvoor hadden we dat ding natuurlijk, en
bij het strand van Paia waar veel surfers de golven probeerden te trotseren. Terug in ons eigen dorp, Kihei, aten we om de Aussie tijden te doen herleven, bij de plaatselijke Outback Steakhouse.
Een nieuwe dag, een nieuwe uitdaging. We moesten er weer vroeg uit, want we hadden ons aangemeld voor het snorkelen een krater in zee en het eiland Lanai. Eenmaal aan boord vertelde de kapitein echter dat we vanwege het slechte weer (toenemende wind, regen en onweer in aantocht) niet naar de krater konden. Jammer, maar hij had wel een goed Plan B. Voor de kust van West-Maui was een plek die ze Coconuts noemen. Hier was het best goed weer en konden we een uurtje snorkelen. Ze boden wetsuits aan voor 10 dollar per stuk, want het water was vrij koud zei men, maar 77 graden Fahrenheit, dus 25 gaden. Brrr, zeg maar. Maar niet heus. We hadden geluk, zowaar drie Hawaiiaanse groene zeeschildpadden gespot en gevolgd. Het koraal zag er ook niet onaardig uit, maar als je eenmaal boven het Great Barrier Reef voor de oostkust van Australië hebt gesnorkeld/gedoken, is het moeilijk dat te overtreffen. Na het uurtje klommen we weer aan boord en kondigde de kapitein aan dat het weer bij de krater inmiddels was verbeterd en dat we alsnog die kant op gingen. Onderweg werd gezorgd voor eten en drinken. Eén persoon op de boot kon dat allemaal niets schelen, die hing een groot deel van de tijd over de reling. Jammer voor hem, hij heeft helemaal niets aan dat reisje gehad. Wij des te meer, vooral bij de krater, wat een prachtige plek om te snorkelen. Ons geluk kon niet op: omdat het weer eerst zo slecht was, waren we de enigen daar. En onze boot was ook maar voor een-derde gevuld met passagiers, dus we hadden de ruimte! Nog mooier: de organisatie was in handen van de Pacific Whale Foundation en die hadden allemaal natuurdeskundigen aan boord. Eentje daarvan sprong ook het water in, nam wie dat maar wilde op sleeptouw, vertelde iets over een vis en dook dan tien meter naar beneden om het van dichtbij aan te wijzen. Hij zag tot ieders verbazing zelfs een inktvis! Die was niet zo blij en jaagde onze deskundige met een ferme spuit inkt weg. Dit ging nog een tijdje zo door en toen was de klas voorbij en gingen we nog even voor onszelf de diepte in. We zwommen tussen scholen vis, van allerlei merk en type en bouwjaar. Toen kwam ook daaraan een einde en werden we gesommeerd weer op de boot te klimmen. Op de terugweg begon het weer te regenen, maar we konden binnen zitten. Helaas bleef het de rest van de middag en avond regenen en waren we min of meer aan onze hotelkamer gekluisterd, even los van de eindeloze tijd die we in het restaurant bij het hotel hebben zitten wachten op ons eten. Enfin, we moesten er de volgende dag toch weer vroeg uit, dus dan maar op tijd naar bed.
Dinsdag en de laatste dag alweer. Jammer! Maar we hadden onze helikoptertocht nog voor de boeg. Als het maar goed weer zou zijn… Toen we de gordijnen opentrokken bleken we weer enorme mazzel te hebben, het was stralend weer. Wel dikke windvlagen, maar daar zou de piloot wel raad mee weten. We reden naar de heliport, waar we samen met onze vier medepassagiers uit Tampa, Florida een instructievideo te zien kregen. Daarna moesten we onder begeleiding richting de helikopter lopen en konden we instappen. Chad, onze piloot, zei dat het allemaal erg gladjes zou verlopen en maakte nog een paar andere grapjes en toen waren we onderweg. Eerst richting de krater op zo’n 9000 voet. Nu zagen we die zonder wolken en het was een prachtig gezicht. Vervolgens doken we naar 3000 voet om het regenwoud en de weg naar Hana te bekijken. Vanuit de lucht kon je nog veel meer mooie verborgen watervallen zien. Chad draaide de helikopter regelmatig even 180 graden om iedereen de kans te geven om alles goed te bekijken. Daarna gingen we westwaarts, keken nog even links onder ons naar het ‘vakantiehuisje’ van Tom Cruise (waar -ie volgens de piloot maar een week per jaar komt, eeuwig zonde). Oprah, Woody Harrelson en nog een handjevol beroemdheden hebben ook een huisje op Maui. Enfin, terug naar de natuur: we vlogen een bergkam in om naar de hoogste waterval op Maui (iets van 1200 voet) te kijken. Het werd hier een stuk onrustiger (niet alleen de schommelingen van de helikopter door de toenemende wind, maar ook die van een de dames uit Tampa, die zich (hoorden we achteraf) de hele rit beroerd had gevoeld. Gelukkig voor haar hield de piloot het daarna voor gezien en al snel waren we terug op de grond. Terwijl de dame in kwestie met het hoofd tussen de knieën zat, bestelden wij de video die tijdens onze vlucht was gemaakt. Niet alleen van wat we hadden gezien, er was ook een camera die op ons was gericht. Zo zou de video de uitzichten laten zien en rechts onderin in een klein venstertje de passagiers. We moesten die DVD echter wel later ophalen. Dat kon mooi net voor we naar het vliegveld zouden gaan. Even ontbijten in Kahului en dan snel terug naar ons hotel om onze spullen te pakken en uit te checken. We konden onze koffers gelukkig daar even stallen tot het eind van de middag zodat wij nog wat bewegingsruimte hadden. We reden naar Lahaina aan de westkust, een leuk stadje met typische oude gebouwtjes waar overigens hele dure zaken in zaten: galerieën en juweliers, maar ook T-shirtzaken. We kwamen bij een gallerie van Peter Lik (die waren we eerder tegengekomen, zie onze avonturen in Australië). Die man maakt goeie foto’s! We hadden al een fotoboek van zijn werk over Australië en kochten er nu ook eentje van Amerika. Nog een bezoekje aan Cheesburger in Paradise, voor een al dan niet gezonde hap, en dan weer naar het hotel om onze koffers en naar de heliport om onze DVD op te halen. Net voordat het begon te regenen reden we (met het dak nog naar beneden) de auto weer het terrein van Alamo autoverhuur op. De koffers werden ingecheckt en de carry-on luggage gecontroleerd (oeps, vergeten de zonnebrand eruit te halen, die werd weggegooid). En dat brengt ons op dit moment waarop we dit bericht zitten in te typen. Er is een card reader aanwezig bij deze computers maar het lukt even niet om de foto’s daar vanaf te kopiëren naar onze site. Dus je zult het heel even met deze tekst moeten doen. Daarom heb ik het extra lang gemaakt 😉
Oké, ons wacht een reis van dik 22 uur voordat we weer in Amsterdam aankomen. Als alles goed gaat, want het eerste vliegtuig heeft al een uur vertraging. Men verwacht dat die tijd wel ingehaald kan worden, Maar je weet maar nooit. Dus al we vrijdag nog niet op het werk zijn…
Mahalo en aloha a hui hou! Bedankt en tot we elkaar weer zien. Of tot de volgende reis…
Ronnie en Eric, de Dutchies.
