Vriendengroep Cuba
Tekst: Eric Afman / Foto’s: Ronnie Afman.
Maandag 2 juni
Hoewel ons vliegtuig om 14.25 uur vertrekt, zijn we op tijd op. Wegens verbouwing op Schiphol worden we geacht drie uur van tevoren aanwezig te zijn. We nemen de bus om even voor half negen naar het hoofdstation van Groningen en daar komen we net op tijd aan om de klaarstaande trein te nemen. Eentje eerder dan gepland, en ook nog eens zonder overstappen. Dat geluk wordt helaas in Zwolle gecompenseerd door een lagereschoolklas op weg naar Den Haag. Blij stappen we uit op Schiphol. Daar is het even wachten op Linda, die rond halftwaalf arriveert. Tresie is dan nog niet in zicht en dat blijft zo tot even voor twaalf uur. Zij wachtte beneden op Linda… Dankzij onze nieuwe status als Flying Blue members mogen we de lange rij voor de bagage drop-off voorbij naar een andere balie. Ook de security loopt op rolletjes, zoals gewoonlijk moet er sowieso iemand zijn tas open maken en zoals gewoonlijk is dat Ronnie. Na de lunch struinen we wat winkeltjes af en dan lopen we naar de gate. Voor de verandering gaan we niet via een slurf het vliegtuig in, maar mogen we van KLM via een trapje, waarbij we door zijn raampje ook nog een (heel kort) onderhoud hebben met de piloot. Een korte vlucht van 1,5 uur later landen we op een nog warmer en zonniger vliegveld, dat van Florence. Bij de bagageband vinden we de andere twee van onze groep, Francois en Marleen. Zij staan helaas bij de balie voor vermist bagage. Gelukkig liggen onze spullen wel op de band. We spreken af dat terwijl zij hun dingen regelen, wij de auto gaan halen. Bij AVIS hadden we een auto voor zeven personen, maar die upgraden we naar een negenpersoons Fiat Scudo. We regelen twee extra chauffeurs (Ronnie en ik) en een volledige verzekering en gaan dan op zoek naar ons voertuig voor de week. Die is snel gevonden, ik ga achter het stuur zitten en geef Ronnie de TomTom. We rijden terug naar het vliegveld, waar onze Belgen al klaar staan om te worden opgepikt.
Met aanwijzingen van Ronnie rij ik de auto richting de FI-PI-LI, de weg van Firenze naar Pisa en Livorno, om een uur later te stoppen bij een supermarkt. Dat klinkt simpel, maar heeft nogal wat voeten in de aarde, hij is moeilijk te vinden, een padvinder zou er nog moeite mee hebben. We slaan een kar vol etenswaren in en Linda belt Margherite, onze gastvrouw. We spreken af over een kwartier bij het gebouw van de carabinieri (politie) in … We worden allerhartelijkst begroet door Margherite en haar man en zoontje. Ze had ons gevraagd of we een 4WD auto zouden huren en als we van het asfalt afrijden ‘onze’ heuvel op, vragen we ons af of dat inderdaad niet verstandiger was geweest. Maar in zijn een red de Fiat het best. Totdat Margherites man even stopt, op een steile helling. Het kost even wat moeite maar we vervolgen onze weg. Op een gegeven moment, na veel gehobbel, komen we op een iets vlakker deel en aan het eind gaat het zelf weer iets naar beneden. Wat heet, ook dit is behoorlijk steil. En er zit een haakse bocht in die ik niet in een keer weet te nemen. Komt nog bij dat ik de zesde versnelling voor de achteruit aanzie en we rijden bijna de berm in. Maar dan zijn we toch echt aangekomen bij ons mooie optrekje. Het huis bestaat uit drie appartementen. Na enig overleg nemen Ronnie en ik het bovenste appartement, Tresie de ‘kelder’ en Linda en Francois en Marleen de slaapkamers op het middelste niveau. Er wordt uitgebreid gekookt en al dat lekkers wordt met veel smaak opgegeten. De rest van de avond zitten we lekker uit te buiken en onze opties te bekijken voor de volgende dag. We besluiten Pisa en Lucca te bezoeken. Daarna gaan we eens kijken of de bedden lekker slapen. En dat doen ze…
Dinsdag 3 juni
Ook het ontbijt is uitgebreid en erg smakelijk. We hebben voor vandaag bedacht om een bezoekje te brengen aan de dichtstbij gelegen plaatsen: Pisa en Lucca. De rit begint met het steile onverharde pad van onze villa naar het dorp. Dat gaat echter vrij gemakkelijk, in de eerste versnelling heuvel op en aan de andere kant ook weer de heuvel af. Er volgt zelfs applaus! Het is maar een klein stukje rijden naar Pisa, een stuk dichterbij dan Florence. Tien jaar geleden was ik ook in Pisa, maar toen ben ik van een parkeerplaats via een hoofdweg naar de Piazza dei Miracoli gelopen, en heb zo verder niets van Pisa gezien behalve de dom, het baptisterium en natuurlijk de scheve toren. En niet te vergeten de vele kraampjes met allerhande souvenirs. Helaas kon ik toen niet de toren op, dat moet vandaag toch anders. Maar ook de route naar het plein verdient een upgrade. Ik had al opgezocht dat er bij het station van Pisa een parkeergarage is, dus heb ik de TomTom daarop ingesteld. Dan is het nog wel even lastig manoeuvreren door de soms smalle straten en tussen de Italianen op scooters door. Maar het lukt. Vanaf de parkeergarage lopen we door een grote winkelstraat, wat de nodige oponthoud betekent. Er valt echter meer te zien dan etalages, ook diverse oude gebouwen en toren trekken onze aandacht. Toch draait het allemaal om de scheven toren en de kathedraal. Niet alleen voor ons, maar voor alle buitenlanders die de ultieme leun-tegen-de-toren-foto willen maken. Niet erg origineel, maar in sommige gevallen wel grappig.
De vraag voor Ronnie en mij is of we de toren op kunnen. De toren is een aantal jaren off-limits geweest voor publiek, maar er staat een rij voor de ingang, ook niet te lang, dus dat moet lukken. We moeten even langs de ticket office en mogen dan om 13 uur naar boven. Eerst lopen we langs de rest van de gebouwen en nemen even een kijkje bij de kraampjes. Maar toch weer op tijd terug naar de toren, als je te laat bent heb je pech. Het voordeel van dit systeem is dat er maar 40 personen tegelijk naar boven kunnen en je gewoon weet hoe laat je naar boven kunt, je hoeft geen uren te wachten. Klokslag een uur mogen we naar binnen. We lopen het trapje af en zijn direct ons evenwicht kwijt. De vloer is echt scheef! Binnen gaan we even zitten en kijken we omhoog terwijl een gids kort iets over de toren vertelt in het Italiaans en het Engels. Dan mogen we de trap op. In grote cirkels en flink uit het lood lopen we de 297 treden op naar boven. De 941 jaar oude toren is niet heel hoog, nog geen 56 meter, maar eenmaal boven is het uitzicht toch wel mooi. Ik wil ook wat beelden filmen waaruit blijkt hoe scheef het allemaal staat. De laatste treden leiden naar de klokken. Dan klinkt al weer het verzoek om naar beneden te gaan, zodat de volgende groep naar boven kan. Om halftwee staan we weer beneden. De anderen zijn dan al de Duomo in. Ons kaartje geeft ons ook toegang, dus we lopen ook die kant op. Binnen komen we de rest weer tegen en bewonderen we de architectuur en het schilderwerk. Eenmaal buiten lopen we door dezelfde straten terug naar de parkeergarage.
Van Pisa naar Lucca kost voornamelijk tijd omdat we de tussendoorweggetjes nemen, dat lijkt me leuker dan de hoofdweg. Ook in Lucca zoeken we een mooie parkeergelegenheid. We zien er eentje maar kunnen op dat moment niet meer links afslaan. Dan maar vier keer links en nog een keer proberen. De aanhouder wint. Maar ziet ook dat dit een parkeergarage is voor klanten van de supermarkt. We parkeren toch maar en lopen richting de vestingmuren waar Lucca om bekend staat. We gokken welke kant we op moeten lopen en dat valt goed uit. Al snel zijn we via een kleine poort binnen de immense muren. Het boekje ‘Ontdek Toscane’ bevat enkele plattegrondjes en Lucca zit daar ook bij. Via diverse pleinen, kerken en straatjes komen we aan bij de Torre del Ore. Nu gaat behalve Ronnie en ik ook Francois meer naar boven. De treden zijn hier bijkans nog smaller dan in Pisa, maar wel rechter. Francois telt 275 treden voordat we boven zijn. Daar hebben we een prachtig uitzicht op de stad met de typische daken met rode dakpannen. Ook zien we een andere toren, de Torre Guinigi, met daarbovenop zowaar een groepje steeneiken. Francois ziet kans aan een kabel te trekken die een van de klokken doet luiden (slechts een keer, gelukkig). Zonder reprimandes dalen we weer af naar de begane grond en gaan dan op zoek naar de dames. Die zijn al iets vooruit gelopen en links een hoek om. Bij een plein aangekomen hebben we ze nog niet gezien, maar dan komen ze een briefkaarten- en postzegelwinkel uit. We maken van de gelegenheid gebruik om op een terrasje te gaan zitten eten. Van hieruit is het nog maar een klein stukje naar de dom aan de Piazza San Martino, die al dicht is. Via de Via del Duomo komen we bij de Piazza Napoleone, een mooi plein met prachtige bomen die in het zonlicht nog mooier lijken.
Voordat we weer naar de auto gaan stel ik voor dat we de vestingmuren beklimmen om zo terug te lopen. Dat stuit op licht verzet, maar gelukkig stemt iedereen toch in. In Lucca te zijn zonder een wandeling over deze muren is toch een gemis. Veel inwoners gebruiken deze muren voor hun hardlooprondes of gewoon een wandeling. Francois ontdekt dat een van de gebouwen die we zien een gevangenis is. Het zal niet de laatste zijn die hij ziet. Weer bij de auto vullen we een winkelwagen met boodschappen voor de geplande barbeque, hebben we toch nog recht gehad op onze parkeerplaats. Na een rit van grofweg een halfuur komen we weer in Vicopisano aan. Omdat het al laat is en we geen boodschappen hebben gedaan en geen zin hebben in een uitgebreide zoektocht eten we bij pizzaria Chez Mes Amis. Heel nag blijven we hier niet zitten, de toch over het onverharde pad moet nog gemaakt worden. Ook in het schemerdonker valt dat mee. Tegen een uur of elf volgt binnen een kleine vergadering over wat morgen te doen. Het wordt Florence, en we kunnen de auto bij een station in een van de plaatsen op de route neerzetten en dan met de trein verder. Als iedereen naar bed is hebben Linda en ik het er echter nog even over en besluiten we ‘unaniem’ dat we toch met de auto helemaal naar Florence rijden, omdat dat goedkoper is en we niet afhankelijk zijn van de tijden waarop de trein rijdt.
Woensdag 4 juni
Eerst heerlijk ontbijten op het terras beneden bij het zwembad. Toch een luxe dat je zoveel opties hebt om buiten te eten. We rijden met 90 km per uur naar Florence, af en toe komen we een Italiaanse variant van een flitspaal tegen, te herkennen aan de remlichten van de Italianen die weten waar die gingen staan. Hopelijk rijd ik nergens te hard, het is niet mijn bedoeling boetes te verzamelen en zo’n haast hebben we ook niet. Na een uurtje rijden parkeren we ook hier bij het station. We lopen de stad in, langs een pleintje voor scooters en de kapel van De Medici. Aan de andere kant van de kerk zien we dat die eigenlijk nooit is afgemaakt, de muur aan de voorkant is een groot vlak met verweerde bakstenen. Via nog een paar straten komen we aan op het Piazza San Givovanni met zijn piece de resistance: de Duomo Santa Maria del Fiore (kathedraal) met campanile (toren) en het baptisterium (doopkapel) met bronzen portalen. De facades van marmer van de duomo zijn wel af en volgepakt met beelden, erg indrukwekkend. Ondertussen lusten we wel wat. We lopen naar de Piazza della Republica, waar we op het terras van restaurant Paszkowski gaan zitten. Na weer tot rust zijn gekomen is het de beurt aan Marleen om een speciaal bezoekje te brengen, en wel aan het Hardrock Cafe om de hoek. Ze verzamelt glaasjes uit Hardrock Cafe’s waar ze ze maar kan vinden. Een leuke hobby. We lopen langs souvenirkraampjes en piepkleine autootjes die hier goed passen. Bij het Piazza Signoria aangekomen zien we een hoop standbeelden voor de Palazzo Vecchio. Binnen bevindt zich de Zaal van 500, de raadszaal. Er komen allerlei recente herinneringen naar boven, een paar maand geleden las ik Inferno van Dan Brown, en dat speelt zich onder andere hier, in Florence, af. Vlak voor de ingang zien we een replica van de David van Michelangelo. Tresie maakt een foto van zijn achterwerk. Ook leuk…
Vlak naast de Palazzo Vecchio bevindt zich de Uffizi, hét museum van Florence. Normaal gesproken is het hier afgeladen met mensen en wacht iedereen uren in de rij om naar binnen te mogen. Nu staat er helemaal niemand. Geen idee waar dat aan ligt, maar ondanks dat gaan we niet naar binnen. We willen nog wat meer buiten rondkijken. Onder andere bij de Ponte Vecchio, een toeristische trekpleister en gewoon een bijzondere brug om te zien. Heel vroeger deden slagers op deze brug hun zaken en gooiden ze hun afval in het water. Dat riekte nogal dus werd dat afgeschaft. Tegenwoordig zitten er allemaal juweliers in met peperdure spullen. Ook hier lopen we, jammer voor hen, niet naar binnen. Wel gebruiken we de camera’s veelvuldig, met hier en daar wat grappige uitspattingen. Aan de andere kant van de rivier de Arno bevindt zich het Palazzo Pitti, met daarachter de Gardeni Boboli, ook genoemd in het boek van Dan Brown. Niet om die reden, maar toch zou ik de schijnbaar mooie tuinen wel willen bezoeken. We willen echter ook nog naar het uitkijkpunt over de stad, de Piazzola Michelangelo en dat betekent dat we nog een stuk moeten klimmen. En het is al halfvijf. Met het plattegrondje in de hand leid ik de groep heuvelopwaarts. Na een stevige klim ontdekken we dat we bij Forte Belvedere zijn aangekomen, een heuvel te vroeg! We moeten nog doorlopen, weer naar beneden en dan de volgende heuvel weer op. Enig gemor op de achtergrond is mijn deel. Maar de volgende heuvel valt mee en we kunnen even een tussenstop maken in een rozentuin. Weer een paar gekke foto’s verder vervolgen we onze weg de laatste traptreden op. Vanaf het plein heb je inderdaad een mooi overzicht van de Arno met de Ponte Vecchio erover en de stad erachter. Hier kijken we wat rond en maken we nog meer foto’s. Op een afstandje zien we een bruidspaar in een fotosessie. Ze wachten een tijd tot er niemand anders in beeld is en lopen dan een stukje naar de camera toe. Plots duikt dan toch weer iemand op die geen idee heeft wat er gaande is. Maar goed, probeer in Florence even een moment alleen te zijn…
We nemen de korte route naar de rivier en bestellen een drankje aan het water. Op de muur rond het terras staat een bord dat in het Italiaans zegt dat je niet het gevecht moet aangaan met de zwaartekracht, die wint toch altijd. En niet zonder reden, aan de andere kant van de muur gaapt een diepte van misschien wel tien meter. Het weerhoudt sommigen er niet van toch nonchalant op de muur te gaan zitten. Op de plattegrond staan een paar M-markeringen, dus we zouden met de metro terug moeten kunnen naar het station. Een metrostation is echter niet zomaar gevonden, dus lopen we het hele eind terug. In een aardig tempo valt dat best mee, binnen een halfuurtje zijn we bij de auto. Nog een uur later zijn we weer in Vicopisano. Maar we moet bij de rit toch altijd nog een minuut of tien optellen voordat we over het onverharde pad bij onze villa aankomen. Francois houdt zich met het vuur bezig, terwijl de dames het vlees en het bijbehoren klaarmaken. Tresie was vanochtend al heel vroeg opgestaan om de sate en rijst voor te bereiden. Ondanks dat er enkele stukjes vlees door het rooster heen in het vuur vallen, blijft er genoeg over om de trek die we deze dag hebben opgewekt te stillen. En het is nog erg gezellig ook. Alleen moet niet iedereen aan de ene kant van de picknicktafel opstaan, anders valt die om. Het kost wat tijd, maar we laten het ons goed smaken!
Donderdag 5 juni
Een rustige ochtend, pas na twaalf uur vertrekken we naar Volterra en San Gimignano. De rust wordt even na zevenen al verstoord door een man die het gras komt maaien. Hij had het (in het Italiaans) aan Trees gevraagd en die wist nog ‘Si’ te zeggen. Maar onze gastvrouw denkt daar heel anders over. Zij belt de arbeider in kwestie en vertelt hem ermee te stoppen en ons onze rust terug te geven. Wat een service.
Vrijdag 6 juni
Weer een langere dag, vooral vanwege de lange rit naar Siena. Qua kilometers valt het nog mee, maar het gaat vooral langzaam, je mag op allerlei stukken maar 50, dan weer 70, maar vooral 50. Pas aan het eind kunnen we weer oerend hard, wijst de teller 90 aan. Als parkeerplaats heb ik het stadion van AC Siena uitgezocht. De ingang is wat lastig te spotten, de eerste keer rij ik er voorbij. Ronnie zegt nog wel ‘Links’, maar dan ben ik er al zo’n beetje voorbij. Gelukkig kunnen we nog een rondje rijden en zetten we de auto alsnog op een vrij plekje.
Zaterdag 7 juni
Weer een hele rustige dag vandaag, hebben we ook wel verdiend na al die uitstapjes. Ons oorspronkelijke plan is om vandaag eerst even snel een duik in het zwembad te nemen en dan na het ontbijt naar Vinci, het dorp waar Leonardo (da Vinci, inderdaad) vandaan komt. Maar het water is erg lekker en we zijn heerlijk lui. Het ontbijt zelf is ook niet georganiseerd, wie zin heeft pakt wat. Dit alles heeft tot resultaat dat we om half een afspreken om toch nog maar even de auto te gaan starten. We nemen niet de hoofdweg naar Florence, maar een route binnendoor. Het kost af en toe moeite om de TomTom op tijd te volgen en een enkele keer moeten we omkeren omdat we een afslag hebben gemist. Maar na een dik halfuur belanden we bij Poggi Tempesti, een hele mooie en schikderplek.
